બાપ ઝન્મારેય કોઈ દિ’ બનાવ્યો સે રીંગણાનો ઓળો? નકરૂં તેલ તરે સે ને મસાલો ક્યાં ગ્યો? રાંધતા નો આવડતું હોય તો ડૂબી મરો ક્યાંક ઝઈને.

વાર્તાનું શિર્ષક – કહાની
લેખકઃ ભારતીબેન ગોહિલ
આસ્વાદઃ મયુરિકા લેઉવા-બેંકર 

“ઓહ..આટલું બધું અંધારું! આટલું તો ક્યારેય નથી જોયું.” વિચારતો એ અંધકારમાં ઉતરતો જ ગયો. સાવ સુનકાર… જાણે આખી સૃષ્ટિ આજે રજા પર ઉતરી હોય એમ! અજવાળાને વલખા મારતો હતો ત્યાં એક તેજ પુંજ જોવાયો. એ ખુશ થયો.

“ખબર પડી ત્યારે તે ગાંડા જેવો થઈ ગયો. વર્ષોથી જેણે ઉછેરી મોટો કર્યો, મમતામાં કોઈ ઓટ ન આવવા દીધી કે ન કોઈ ફરિયાદ લાવવા દીધી તેને જ એણે હડધૂત કરી અને ધિક્કારવા માંડ્યો.”

લગ્ન પછી આજે ઘણાં સમયે નિશા અને તેનો નાનકડો દિકરો વિકી મને શોપિંગ મૉલ બહાર મળી ગયાં. નિશા તો જોતાં જ બોલી ઉઠી, “વાહ શું ઠાઠ છે તારા..! હજુ હનીમૂનમાંથી બહાર નથી આવી કે શું? એક શહેરમાં રહી મળતી નથી!”

વંશને ક્યાં ખબર હતી કે નિયતિએ કઈ રમત આદરી હતી! એના જીવનનો એક હિસ્સો..

વર્ષો બાદ શંકરલાલને જોતાં આશાના આંજણથી લીપાયેલી મંજુની નિસ્તેજ આંખો ભીની બની.

‘જીવતરની આથમતી સાંજે તને જોવાની ઈચ્છા છે.’

લબકઝબક થતી ટ્યુબલાઇટ સામે એકીટશે જોતો એ ડૉક્ટર કોર્ટમાં અપરાધી તરીકે ઉભો હતો.

ઢોલ-નગારાંના ભીષણ અવાજો અને ટોળાંની હો-હામાં એની કીકીઆરીઓ ઓગળી જતી હતી. ગામના ચોરે મોટા ઓટલા પર જડેલા લાકડાના થાંભલાઓ સાથે એના હાથ બાંધી દેવામાં આવેલા. વચ્ચે સળગતાં લાકડાં એને મળવા થનગની રહ્યાં હોય તેમ તેની જ્વાળાઓ ઊંચીનીચી થઈને ડોલી રહી હતી.

ચાંદનીએ ચા આપવા માટે આવતા છોટુને ખખડાવી નાંખ્યો ” સાલા, મારી સાથે રમત કરે છે? મારા નિગમ માટે આવી વાત કરે છે?”

અફાટ રણમાં, ધ્રુસકે ધ્રુસકે રડતાં હાથમાં રહેલી બેગને ફેંકતાં, વિદ્યા ફસડાઈ પડી….’હા, તમે મને ગમો છો…વિહાન..

“તું સાવ સાજી-સારી થઈને એક અંધ સાથે લગ્ન કરીશ. પ્રેમ આંધળો છે એવું સાંભળ્યું તો હતું પણ આજે જોઈ પણ લીધું”

મા-બાપના આંતરજ્ઞાતિય લગ્ન અને પિતાને ગૂજરે વર્ષો થયા; વળી, સમાજમાં આજ-કાલ છોકરા શોધવા અઘરા, એમાં ઈશાને મેટ્રિમોની વેબસાઈટ પરથી છોકરો મળ્યો, એટ્લે ફટાફટ લગ્ન લઈ લીધા. લગ્નના બે મહિના પૂના સાસરે રહી, પતિ સાથે કેનેડા ગઈ અને એક જ મહિનામાં “મમ્મી, હું પાછી આવુ છું” કહી ફોન પર એણે પોક મૂકી.