ગુજરાતી માઈક્રોફિક્શનનું આગવું વિશ્વ
છાપું — સંજય થોરાત રોજ સવારે રમણલાલ ત્રીજા માળની ગેલેરીમાં છાપું લેવા હાજર હોય.. અને બારીમાં એમની દીકરી અમી ફેરિયા સાથે નજર મિલાવવા. એ એમનાં ફ્લેટ પાસે આવે એ પહેલા સાઇકલની ઘંટડી વગાડતો અને એ...
મેં દોડીને લોટવાળા હાથે જ ફોન ઉપાડ્યો. “હા, બોલો કરૂણાબેન કેમ છો? અમે આજે જ તમને ફોન કરવાના હતા. બહુ દિવસથી જૂઈ સાથે વાત નહોતી થઈને! હેં….?” મારી રાડ પડી ગઈ. હાથમાંથી રિસીવર પડી ગયું....
તંબુની બહાર હોર્ડિંગ વંચાતું હતું, “મહોરાં મહેલ.” આવકારો ગુંજી રહ્યા હતા. “આઈયે… આઈયે… મહેરબાન…કદરદાન… મહોરાં મહેલ…એક અજાયબ મહેલ.” કુંતલ ‘પ્રવેશ’ તરફ આગળ વધી. દરવાને ઝૂકીને કુંતલને આવકારી. કુંતલ તો આગળ વધી પણ ઝૂકેલો દરવાન ભેદી...
પંચતારક રેસ્ટોરન્ટમાં પાછલા બારણેથી દાખલ થઈ તેણે વેઇટરનો શ્વેત ઈસ્ત્રીટાઈટ યુનિફોર્મ ધારણ કરી લીધો. યુનિફોર્મપર ડાઘ, ધબ્બા ન પડે તેનું ખાસ ધ્યાન રાખવું પડતું. કેટલીય વાર થતું,’આ નોકરી છોડી દઊં.’ મનમાં પડેલી કેટલીયે કરચલીઓ અને...
ચારધામ યાત્રાએથી આવીને મહંતજી સીધા જ ગોવિંદના કમરામાં ગયા ત્યારે સાંજ ઢળવા આવી હતી. ગોવિંદ ત્યાં હતો નહીં પણ કમરામાં કોઈ અલૌકિક વાતાવરણ રચાયું હતું. દિવ્ય સુગંધીથી કમરો મહેંક મહેંક થઈ રહ્યો હતો. ગોવિંદ રોજ સવારે કમરાના ઉંબર પર પારિજાતકના ફુલોનો સાથિયો કરતો, જે સાંજ પડવા આવી તોયે એકદમ તાજો જ લાગતો હતો. અહો આશ્ચર્યમ્! “આ કમરામાં કશુંક બન્યું છે.” મહંતજી બબડ્યા. કશીક દિવ્ય અનુભૂતિ એમને થઈ રહી.
હવે ખાતરી થઈ કે એ મને જ જોઈ રહી છે.
એકાદ બે વાર નજર મળી. એવું શું હતું એ નજરમાં જે મને ખેંચી રહ્યું હતું! ઈજન? હવે મને પણ એમાં રસ પડ્યો. હું તાકી રહ્યો. ચહેરો નમણો હતો, અને આંખો… કાફી બોલકી.
બાજુમાં બેઠેલા પુરુષે કશુંક કહ્યું. એણે પર્સમાંથી પાણીની બોટલ કાઢીને આપી.
‘મને જુએ છે?’ મારી આંખોમાંથી ડોકાતો એ પ્રશ્ન જાણે એણે વાંચી લીધો હોય એમ બે વાર એણે પોતાની બોલકી આંખો પટપટાવી અને તીરછી નજરે બાજુમાં બેઠેલા પુરુષને જોઈ લીધો. એની આંખો બંધ હતી.
આપણી કહેવતો પરથી લખાયેલી પાંચ સુંદર માઈક્રોફિક્શન વાર્તાઓ..
આજે રોજની જેમ રશ્મી રુહીને સંસ્કૃત શ્લોક સમજાવતી હતી,
यत्र नार्यस्तु….तत्र रमन्ते देवता।
या देवी सर्वभुतेषु… नमसतस्ये।
રુહી: “મમ્મી, રાજસર બહુ સરસ વર્ણન કરે પણ મને સમજાતા નથી. રાજસર સ્કુલ પિકનિક પર ‘માંડુ’ લઈ જશે, એ ખૂબ પૌરાણિક સ્થળ છે.”
“મેરા મુલ્ક મેરા દેશ મેરા યે વતન… શાંતિ કા ઉન્નતિ કા પ્યાર કા ચમન…..” રીંગ વાગતા ભારતમાતાની છબી આગળ મૂકાયેલો ફોન, કરચલીવાળા પણ ધ્રૂજારી વગરના મક્ક્મ હાથે ઊંચકાયો.
”હલ્લો”
”રમણીક સાહેબ?”
”હા બોલુ છું. તમે?”
“સાહેબ રફીક બોલું છું.”
બંગલે દીવાળીની સાફસૂફી કરતાં શેઠાણી પાસેથી મળેલાં જૂનાં તોરણથી જીવલીએ ઝૂંપડી શણગારી.
“જે વ્યક્તિ સર્વે ઈન્દ્રિયો પર વિજય પ્રાપ્ત કરે છે, તેને જ અંતે મોક્ષ મળે છે.” ગુરુજીના શબ્દો સૌ આશ્રમવાસીઓ અને ખાસ કરીને નવા દીક્ષાર્થીઓ મંત્રમુગ્ધ બનીને સાંભળતા હતા. પ્રવચન પૂર્ણ થતાં સાયંઆરતી કરી સૌ છૂટાં પડ્યાં.
“કેમ તારી આંખો સૂજેલી દેખાય છે? રાતે સૂતો નથી?” “જો, આ ઉઝરડા… એમ ભૂસવાં સહેલાં છે?” “ભૂસવા તો પડશે જ… આફટર ઓલ… આપણે એક… પણ આપણી વફાદારીનો આવો શિરપાવ!?” “પટ્ટાના સોળને હું રાતભર ચાટતો રહ્યો...
‘એયય… છોડી, ઊભી રે ને. આ લાકડાની ભારી માથે મૂકાવી દે તો. પસી પાટા વટજે.’ વાલીની વાત પૂરી સાંભળ્યા વિના જ સાથે ચાલતી એ અજાણી છોકરીએ પોતાની નાનકડી ભારી માથે મૂકી પાટા ઓળંગવા દોટ મૂકી.
સીવણ ક્લાસમાંથી બહાર નીકળી ઘર તરફ પરત ફરતાં સદાય ખુશ અને રૂપાળી હેમાનો ચહેરો ચિંતિત હતો. છોકરાંઓની ફી ભરવા શાળાનાં પ્રિન્સીપલે બોલાવીને છેલ્લી ચેતવણી આપી હતી. કોઈ જ રસ્તો સૂઝતો નહોતો!
જેમતેમ બચાવેલી થોડીક રકમ પણ જો ઘરે એ જોઇ જશે. તો દારૂની પોટલીમાં પીવાઇ જશે, વિચારો અને ચિંતાના વમળમાં અટવાતી હેમા ચાલતી હતી અને..
ગેલેક્સી પાસે ચાની લારી પર કામ કરતો, આવતાજતા લોકો પાસેથી ફિલ્મની વાતો સાંભળ્યા કરતો. જ્યારથી ‘દિવાર’ લાગ્યું ત્યારથી એ જોવા તેનું બાળમન તડપતું.. પણ ટિકીટના પૈસા જેટલો તો તેનો પગાર હતો. પૈસા ખર્ચીને જાય તો ગામડે માને શું મોકલે?
મજબૂરીથી એ લોકોની વાતો સાંભળીને મનમાં જ ફિલ્મની કલ્પના કરી લેતો.
પંડિતે યજમાનને કહ્યું, “ત્રિવેણી સંગમમાં સ્નાન કરવાથી બહુ પુણ્ય મળશે.”
ગંગાએ અદ્ધર શ્વાસે કહ્યું, “અરર! આ ચામડીના રોગવાળો હમણાં ખાબકશે.”
યમૂનાએ રોતલ અવાજે કહ્યું, “હા બેના, લાલચુ પંડિત દક્ષિણાના લોભમાં આપણો કાયમ દુરુપયોગ કરે છે.”
સરસ્વતિ તો આંસુ આંસુ જ હતી.
સુધાબેન ઓરડામાં પ્રવેશતાં જ સોંપો પડી ગયો. નમન અને પરી અંદર અંદર એક બીજાને જોઈ રહ્યાં. હમણાં જ કોર્ટ મેરેજ કરીને આવેલું આ જોડું નમનનાં મમ્મી સુધાબેનનો પ્રતિભાવ શું હશે એ વિચારી રહ્યું, પણ નમન સિવાય લગભગ બધાને ખાત્રી હતી કે સુધાબેન પરીને સ્વીકારી લેશે. સુધાબેન સમાજ સુધારક હતા, સ્ત્રીઓના હક્ક માટેની તેમની લડત, તેમનો ફેમિનિઝમ પ્રત્યેનો અભિગમ આખા શહેરમાં જાણીતો હતો.
વર્ષોથી બંધ બારી ખૂલવાનો અવાજ સાંભળીને એ જાગી ગઈ. વર્ષોથી વિદેશ ચાલ્યા ગયેલાં સાવકા દીકરા પ્રથમેશનું મોં જોવાની આસક્તિએ તેને અહીં જકડી રાખી હતી. જેવી એ હવેલીમાં પ્રવેશી કે દીકરા અને દલાલની વાતચીત કાને પડી.
“આ હવેલી કાઢી નાખવી છે. સાંભળ્યું છે અહીં એનો આત્મા ભટકે છે, પણ હું આજે જ હવન કરાવી એની મુક્તિ કરાવી દઈશ. મર્યા પછી પણ એને શાંતિ નથી એટલે જ મારે અહીં ધક્કો ખાવો પડ્યો.
“બસકા ટાયર પંચર હો ગયા હૈ, સબ જલ્દી નીચે ઉતર જાઈએ. ઔર સુનો, બહોત દૂર મત જાના.” કંડકટર બોલ્યો.
“સમીર! કેવું સરસ સ્થળ છે ને? ચાલને નીચે જઈએ.”
“મીરા! તારું મગજ બહેર તો નથી મારી ગયું ને? મેં તને કાલે નીકળતી વખતે જેના વિશે કહ્યું હતું એ આ જ સ્થળ છે, પાછો સંધ્યાનો સમય છે, આપણે ક્યાંય નથી જવુંં.”
“જુઓ મિસ પૂનમ”, પ્રખ્યાત ન્યૂરોસર્જન ડૉ. ફાલ્ગુની બોલ્યા, “રિપોર્ટ મુજબ મગજમાં ગાંઠ છે. તમને ઈમેજીનેશનના અટેક આવે છે, એટલે કે જાણે તમે ફિલ્મમાં હોવ, એમાં ભજવાતા દ્રશ્યો તમે ભજવતા હોવ અથવા ભૂતકાળમાં તમારી સાથે બનેલા કોઈ બનાવ અત્યારે ફરી એ જ રીતે બની રહ્યા હોય તેવું તમને સતત લાગે..”
લક્ષ્મી સવારે કામ પર આવતાંવેંત જ વૈભવી આગળ ડુસકું મૂકીને રડી પડી. લક્ષ્મીના શરીર પરના ઘાએ વૈભવીને એની પરિસ્થિતિનો ચિતાર આપી જ દીધો. આ સામાન્ય હતું. દર અઠવાડિયે એકાદ બે વાર તો આવું બનતું જ. પણ આજના જખમ વધુ ઉંંડા હતા.
Microsarjan - 1 : Book
₹80.00
Microsarjan - 2 : Book
₹110.00
