માઇક્રોફિક્શન

બાપ ઝન્મારેય કોઈ દિ’ બનાવ્યો સે રીંગણાનો ઓળો? નકરૂં તેલ તરે સે ને મસાલો ક્યાં ગ્યો? રાંધતા નો આવડતું હોય તો ડૂબી મરો ક્યાંક ઝઈને.

“ઓહ..આટલું બધું અંધારું! આટલું તો ક્યારેય નથી જોયું.” વિચારતો એ અંધકારમાં ઉતરતો જ ગયો. સાવ સુનકાર… જાણે આખી સૃષ્ટિ આજે રજા પર ઉતરી હોય એમ! અજવાળાને વલખા મારતો હતો ત્યાં એક તેજ પુંજ જોવાયો. એ ખુશ થયો.

“ખબર પડી ત્યારે તે ગાંડા જેવો થઈ ગયો. વર્ષોથી જેણે ઉછેરી મોટો કર્યો, મમતામાં કોઈ ઓટ ન આવવા દીધી કે ન કોઈ ફરિયાદ લાવવા દીધી તેને જ એણે હડધૂત કરી અને ધિક્કારવા માંડ્યો.”

લગ્ન પછી આજે ઘણાં સમયે નિશા અને તેનો નાનકડો દિકરો વિકી મને શોપિંગ મૉલ બહાર મળી ગયાં. નિશા તો જોતાં જ બોલી ઉઠી, “વાહ શું ઠાઠ છે તારા..! હજુ હનીમૂનમાંથી બહાર નથી આવી કે શું? એક શહેરમાં રહી મળતી નથી!”

વંશને ક્યાં ખબર હતી કે નિયતિએ કઈ રમત આદરી હતી! એના જીવનનો એક હિસ્સો..

વર્ષો બાદ શંકરલાલને જોતાં આશાના આંજણથી લીપાયેલી મંજુની નિસ્તેજ આંખો ભીની બની.

‘જીવતરની આથમતી સાંજે તને જોવાની ઈચ્છા છે.’

લબકઝબક થતી ટ્યુબલાઇટ સામે એકીટશે જોતો એ ડૉક્ટર કોર્ટમાં અપરાધી તરીકે ઉભો હતો.

ઢોલ-નગારાંના ભીષણ અવાજો અને ટોળાંની હો-હામાં એની કીકીઆરીઓ ઓગળી જતી હતી. ગામના ચોરે મોટા ઓટલા પર જડેલા લાકડાના થાંભલાઓ સાથે એના હાથ બાંધી દેવામાં આવેલા. વચ્ચે સળગતાં લાકડાં એને મળવા થનગની રહ્યાં હોય તેમ તેની જ્વાળાઓ ઊંચીનીચી થઈને ડોલી રહી હતી.

ચાંદનીએ ચા આપવા માટે આવતા છોટુને ખખડાવી નાંખ્યો ” સાલા, મારી સાથે રમત કરે છે? મારા નિગમ માટે આવી વાત કરે છે?”

અફાટ રણમાં, ધ્રુસકે ધ્રુસકે રડતાં હાથમાં રહેલી બેગને ફેંકતાં, વિદ્યા ફસડાઈ પડી….’હા, તમે મને ગમો છો…વિહાન..

“તું સાવ સાજી-સારી થઈને એક અંધ સાથે લગ્ન કરીશ. પ્રેમ આંધળો છે એવું સાંભળ્યું તો હતું પણ આજે જોઈ પણ લીધું”

મા-બાપના આંતરજ્ઞાતિય લગ્ન અને પિતાને ગૂજરે વર્ષો થયા; વળી, સમાજમાં આજ-કાલ છોકરા શોધવા અઘરા, એમાં ઈશાને મેટ્રિમોની વેબસાઈટ પરથી છોકરો મળ્યો, એટ્લે ફટાફટ લગ્ન લઈ લીધા. લગ્નના બે મહિના પૂના સાસરે રહી, પતિ સાથે કેનેડા ગઈ અને એક જ મહિનામાં “મમ્મી, હું પાછી આવુ છું” કહી ફોન પર એણે પોક મૂકી.

મેં પડખું ફરી લીધું. એ તૃપ્તિ કઈ હતી? ચરમસીમાની? ડોકને જરાતરા ફેરવી મેં પડખે હાંફી રહેલી સીમા તરફ જોયું. એની ઉંડે ઉતરી ગયેલી આંખો વધુ ઊંડી કેમ લાગી? ડોક્ટરે આપેલ દવા કદાચ વાય્રેગા જ હશે. મારી પર મને જ નવાઈ લાગી.

ઘેર ઘેર દિવાળી હતી પણ કેટલાક અભાગીયાને દિવાળીનો તહેવાર સાંગોપાંગ બાળતો હોય છે. સરયુબેન દિવાળીના નાસ્તા અને સુશોભનના દિવા બનાવતી એક સંસ્થામાં નોકરી કરતાં હતા. ગયા વર્ષે જ એમનો દીકરો, વહુ, પૌત્ર અને પૌત્રી માનસરોવર ફરવા જતાં રસ્તામાં એક્સિડેન્ટમાં…

“પાંસ પાંસ વરહ થ્યા લગનને, મૂઈ વહુને ઓધાન રે’તા નથ. મું હુ કરૂં? એકનો એક સોરો સે. વાંહે હરાધ કરવા હારૂ કોઈ જોવેને!” પત્નીનો બળાપો સાંભળતા રતનાઆતાએ એને શાંત પાડી, “મું કઈ કરું સું. તું ટાઢી પડ.”

ગુરદાસ આજીવન હિજરાતો રહ્યો. જર, જમીન, જોરુ બધું હોવા છતાં પેલી ખૂટતી કડી જોડવા એ ખૂબ તરસ્યો. જૈફ વયે કરેલા બીજા લગ્નથી પણ એ ન થયું. પછી એણે નવો ખેલ રચ્યો.

લગ્નની પહેલી રાત્રે નવવધૂના શણગારમાં સજ્જ મહેલના શયનકક્ષના આલીશાન પલંગમાં અડધી રાત્રે અધબિડાયેલા શ્રીજાના નયનો લાલ લીલી પીળી બંગડીઓથી ભરેલા રણકાર કરતા મહેંદીવાળા હાથ સૂની પથારીમાં આતિન્દ્રને શોધી રહ્યા હતા. ત્યાં એક વધુ રણકાર અફળાયો, ચબરખી સ્વરૂપે…

નેહા દીદીના લગ્ન ને ત્રણ વરસ થવા આવ્યા હતા. દરેક દિવાળીએ એની યાદ અચૂક આવી જતી. એકદમ સાદગીપૂર્ણ દિવાળી ઉજવવાનું શીખવી ગયેલી, ફટાકડા તો ક્યારેય ફોડતી જ નહીં.

તે મોબાઈલ લઈને બેઠો હતો. વોટ્સએપ અને ફેસબુક પર જય માતાજી, શુભ નવરાત્રિના મેસેજ મોકલતો હતો. બા બે-ચાર વખત જમવા બોલાવી ગઈ પણ જય માતાજીના મેસેજ હજુ ઘણાં ફેસબુકિયાં મિત્રોને મોકલવાના બાકી હતા એટલે એ ખિજાઈ ગયો, “કેટલીવાર કીધું, આવું છું હમણાં…”