એ અંદર ઘૂસ્યો. ચારચાર-પાંચપાંચનાં જૂથમાં લોકો વાતોમાં વ્યસ્ત હતાં. સામાન્યપણે આવું કાંઈક બને ત્યારે જે માહોલ હોય એ જ માહોલ. ચાર-પાંચ જણા નનામી બાંધી રહ્યા હતા. સાવ અંદરની તરફ લાશની આજુબાજુ કેટલીક સ્ત્રીઓ રોકકળ કરી રહી હતી. કોઈના ચહેરા દેખાય એમ નહોતા પણ પડોશણો હશે. એ જ રૂટીન વાક્યો “હિંમત રાખો, થવાનું હતું તે થઈ ગયું.”
“હિંમત કેમ રાખવી? મારોય વિચાર ન કર્યો.”
એના ગળામાં થોડો ડૂમો બાઝ્યો. ત્યાંથી હટી જવું જ યોગ્ય લાગ્યું. જમણી તરફ કેટલાક વડીલો વાતો કરતા હતા. તે તરફ એ સરક્યો.
“આમ તો બરાબર હતું બધું, કેમ આવું કર્યું ના સમજાયું.”
“ધૂળ બરાબર મિતેશભાઈ, દેવું થઈ ગયું હતું.”
“ઓહ! એમ કે!”
એનું મોં કટાણું થયું. ડાબી બાજુના જુવાનિયાઓ તરફ જઈને એ ઊભો રહ્યો. કોઈએ એના તરફ ધ્યાન ના આપ્યું. એ લોકોની વાતોમાં પણ એ જ ચર્ચા.
“દેવલા, આ આશુએ આત્મહત્યા કેમ કરી હશે?”
“દેવયાની માટે, નિમલા”
“ના ના, હું નથી માનતો. દેવયાની તો ગાંડી હતી આશુના પ્રેમમાં.”
“અરે, તને શું ખબર? એ ડબલક્રોસ કરતી હતી.”
“ઓહ! દેવયાનીને ખબર પડી?”
“ના, હું જ અડધો કલાક પછી ફોન કરવાનો છું એને. લાવ હવે માવો કાઢ.”
બધાની જુદી જુદી વાતોથી એ થોડો ખિન્ન થઈ ગયો.
“સાલી, આ આખી દુનિયા જ વિચિત્ર અને સ્વાર્થી છે.” વિચાર કરતો કરતો એ છેક દરવાજા બહાર આવી પહોંચ્યો, ત્યાં જ એક મજબુત હાથ એના ખભા પર આવ્યો.
એણે પાછળ જોયું, “આમ મને શું જુઓ છો? આશુભાઈ આ દુનિયા આવી જ છે. ચાલો, ઝડપ કરો મારે અડધો કલાક પછી પાછું દેવયાનીને લેવા જવાનું છે.
