મેં દોડીને લોટવાળા હાથે જ ફોન ઉપાડ્યો.
“હા, બોલો કરૂણાબેન કેમ છો? અમે આજે જ તમને ફોન કરવાના હતા. બહુ દિવસથી જૂઈ સાથે વાત નહોતી થઈને! હેં….?”
મારી રાડ પડી ગઈ. હાથમાંથી રિસીવર પડી ગયું. મારી ચીસ સાંભળી એ ઉતાવળે બહાર આવ્યા. ફોનનું સ્પીકર કંઈ બોલી રહ્યું હતું. એમણે ચૂપચાપ એ સાંભળ્યું. આખા રસ્તે ટ્રેનમાં પણ અમે બન્ને કંઈ જ ના બોલી શક્યા.
ત્યાં પહોંચી હું બેસી પડી ને જૂઈને વળગી જોરજોરથી રડવા લાગી. ઊભા થતા ચાદર સ્હેજ સરકી ગઈ. મેં જોયું તો જૂઈના ગળા પર.
મારાથી ગુસ્સામાં બાજુમાં બેઠેલા સુશીલકુમાર સામે જોવાઈ ગયું. એમણે ધીરેથી મારા હાથમાંથી ચાદર લીધી, સરખી રીતે ઓઢાડી અને મને ખભેથી ઊભી કરી સફેદ ટોળામાં બેસાડી દીધી.
