બંગલે દીવાળીની સાફસૂફી કરતાં શેઠાણી પાસેથી મળેલાં જૂનાં તોરણથી જીવલીએ ઝૂંપડી શણગારી.
દિવાળીના દિવસે ગેરૂ લીપી ચીરોઠીથી લક્ષ્મીજીના પગલાં પાડ્યા. સાંજ પડે અંધારૂ ઉલેચવા નાનકડાં કોડિયામાં તેલ પૂરી દીવડો પ્રગટાવ્યો ને આંગણે દોરેલા લક્ષ્મીજીનાં પગલાને આસ્થાથી નીરખી રહી.
– મીનાક્ષી વખારિયા
પડખું – મીનાક્ષી વખારિયા “તને કવ સું સવલી, ઉંચવરણ ઝેવા નખરાં આપડાં ઝેવી વહવાયાની ઝાતને પોહાય નય. હું ભલે મહાણમાં મડદા બાડતો […]
માથાબોળ – મીનાક્ષી વખારિયા “જોજે એને અડકતી નહીં, માથાબોળ નહાવું પડશે.” હિંચકે બેઠેલાં બા બોલ્યાં. રિયા ઝાડુવાળીની છોકરી સોમીને અડવાની જ હતી. “કેમ નહીં […]
બોલકા અબોલા – મીનાક્ષી વખારિયા “ભાભુમા.. મારા ભઈલાને દૂધ પાઈ દયો ને!” સવલી આજીજી કરતાં બોલી.. મા ધાવતા દીકરાને મેલી બે […]
ગુનેગાર – મીનાક્ષી વખારિયા
2 thoughts on “આસ્થા (લઘુકથા) – મીનાક્ષી વખારિયા”
Thanks jigneshbhai
વાહ