ગૌ – શીતલ ગઢવી
“બુય્ચ…બુય્ચ… એક ધક્કો મેલ… પસી તું સુટ્ટી…”
“મા… એ મા… કુને કેસે…?” અમીએ ઓરડામાંથી ફળિયામાં બેઠેલી એની મા જમનાને બૂમ પાડી.
“ઈ તો… ગંગાડી વહુકી સે… દરદ ઓસુ કરવા પુસકારું સુ… હમણાં તારી હારે રમવા વાસરું આલશે.”
“તે હે મા… ઈ પા’ણો દેહે કે…”
અમીની દાદી વચમાં બોલી. “મૂંગી મર કજાત.. ગૌ પાણો ન જણે. ભગવાને હાથે પગે લુલી રાખી ને જીભડી પર કાતર મેલવાનું ભૂલી જ્યો…”
અમી ખાટલામાંથી ગાયને જોવા જતાં નીચે પડી ગઈ અને રડવા લાગી. દાદીએ ઉપરથી એક લાત આપી. અમી માટે આ મહેણાં રોજનાં થઈ ગયા હતા.
“અમી… ધોળું ધપાક… વાસરું આયું… એનો વાન તારી જ્યમ સમકે સે…”
“મા… ઈ ઉભું તો થૈ હકસેને…!”
“હા બેટા… આ જો ઉભું સે…”
“અમારા આખા કટમ્બમાં દીકરા સે, તારી માએ જ પાણો જણ્યો, ખબર નૈ મારા દીકરાનો સે કે પસી…!” દાદી બોલી.
જમના એક કાને સાંભળી બીજા કાને કાઢી નાખતી. એ જાણતી હતી કે સાસુને સમજાવવા એટલે ભેંસ આગળ ભાગવત. એણે વાછરડાને ગાયના આંચળે સરખું ઉભું રાખ્યું. એ પણ પોતે પોતાની દીકરી પાસે ગઈ. આ કચકચથી કંટાળી જમનાનો વર કે’દુનો ઘર છોડીને જતો રહ્યો હતો.
“જમના બેન… તમારા પતિના સમાચાર… આ કાગળ…” જમના ખુશ થઈ ગઈ.
“અમી હેંડ… ઝટ તૈયાર થા… તારા બાપુએ તેડાવ્યા સે…”
આજે એ વાતને વર્ષો વીત્યા હતા. અમીનું ક્યાંય નામોનિશાન જડ્યું નહિ અને જમના એક વણ ઉકેલાયો કોયડો!
