તૂઈ – નીવારોઝીન રાજકુમાર
“ભાભી, આ દુપટ્ટાની ધાર જરાક ફાટી ગઈ છે. તૂઈ મૂકી આપો ને.”
સંચાનું નાનું પૈડું અવશપણે મોટા પૈડાને અનુસર્યું. પણ એ અટકવાની ક્રિયા દરમિયાન દોરાએ છટકી લીધું અને સોઈએ બટકી લીધું. “ઓહ”, એક સીસકારા સાથે લીલાએ આંગળી મોંઢામાં નાખી દીધી.
સવારે આવેલા એક ફોને લીલાનાં ચિત્તતંત્ર પર અનેક સોઈઓ ઘોંચી દીધી હતી.
“લગન અને તારી હાર્યે? અજાણ્યા જણ હારે હુઈ જાય એનો ભરોહો કેમનો થાય?”
જૂના ઝખમની જેમ એક ઉદાસ સંભારણું ઉપસી આવ્યું. રમેશનાં લગ્ન!
નદી પાછળની ભેખડો, અંગઅંગ પર ફરી વળતા એ મજબુત હાથ, એ આસમાની આંખો અને એ ઉન્માદ! એ નશો બીજા દિવસનાં ત્રીજા પહોર પર રોજેરોજ હાવી થઈ જતો. ખાલી થવા બદલ છલકાઈ જવાતું.
અચાનક લીલાનું વિધુર સાથે લગ્ન, નમાયા નરેશની મા બની પરગામ જવાનો નિર્ણય ઘરનાં તો ઠીક આખા ગામને માટે નવતર હતો.
ઘોડિયામાં થતી હલચલ જોઈ લીલા બોલી ઉઠી,”દીવુબેન, હાંજ્યે લઈ જાજો. મને તૂઈ મેકવાની હારી ફાવટ સે.”
