હીંચકાના બે સળિયા – સંજય ગુંદલાવકર
ભરબપોરે તડકાના તાપમાં બંને આવે, રમતો રમે, ધમાચકડી મચાવે. એમને જોઈ જોઈને હુંય રોમાંચિત થઈ જાઉં. મારા સળિયા ઝણ-ઝણી ઉઠતા. થતું કે ‘હઈઈશા હુઈશ…’ એમને ઝૂલાવ્યા જ કરું…
કેવું કાલુંઘેલું ને મીઠું મધુરું બેય બોલતાં… મને એમ કે બેય જોડીયા બહેનો હશે. પણ ના… નયનાએ લાવેલી ગોળપાપડી ખાધી આથી જયનાને એની મા મારી મારીને તાણી ગઈ હતી ત્યારે ખબર પડી કે પડોશીઓ છે.
એક દિવસે, જયના મારા પાટિયા પરથી સરકી પડી હતી, ત્યારે નયનાએ ભેંકડો તાણ્યો હતો. જયનાના પિતાએ દોડતાં આવીને નયનાને કેમ શાંત પાડી?
ખેર… એમની નિખાલસ દોસ્તી જોઈને મારી આંખોમાં ટાઢક વળતી.
ઓહ… મારું અનુમાન સાચું ઠર્યું. બેયના કટ્ટર વિરોધી પરિવારમાં માત્ર આ બેયનું જ બનતું.
હજીય… ભરબપોરે સંસારના તાપમાં સમયને અવગણીને બંને આવી વાતો કરે, આંસુડાઓ સારે. એમને જોઈ જોઈને હુંય ગદગદ થઈ જાઉં. મારા સળિયા ઝણ-ઝણી ઉઠે. થતું કે ‘એક વાર તો જયનાના પિતાને મળીને પૂછું કે નયનાને ન્યાય ક્યારે મળશે?’ પણ હવે એ સંભવ નથી.
