પહેલી પાટલીનો પ્રેમ – દિવ્યેશ સોડવડિયા

“પહેલી જુલાઈ!… આજે હું કેમ ભૂલી શકું? આજે તો તેનો બર્થડે.” સવારે અલાર્મ વાગતાની સાથે તારીખ જોઈ દેવ પથારીમાંથી સફાળો ઉભો થતાં મનમાં બોલ્યો. તરત તેણે વોટ્સઅપનું સ્ટેટ્સ બદલ્યું, ‘હેપ્પી બર્થડે…’ પાછળ કેક અને ફુગ્ગાના સિમ્બોલ સેટ કર્યા.

“તેને ગુલાબ બહુ ગમતું એટલે ગુલાબનો પુષ્પગુચ્છ લઈ લઉં, સાથે લાલ ટીલડીઓ તો ખરી જ, મેં પ્રપોઝ કર્યું ત્યારે આસમાની રંગની ઓઢણીમાં કેટલી સરસ લાગતી હતી! એક આસમાની ઓઢણી, અરે… ડાર્ક ચોકલેટ પાછળ તો તે પાગલ! એટલે ડાર્ક ચોકલેટ.” બજાર જતા દેવે મનોમન ખરીદીનું લિસ્ટ તૈયાર કર્યું.

બધું લઇને તે વીજળીની હાઈટેન્શન લાઈનની નીચેની સરસ્વતી સ્કૂલને પંદર વર્ષ પહેલાં મેદાન બનાવેલ હતું તેના ખૂણામાં વર્ષોથી સડતી તેના કલાસની પાટલીઓ પાસે પહોંચી ગયો.

“હેપ્પી બર્થડે… મારી પહેલી પાટલીનો પ્રેમ… મીરા! મને ખબર છે મારો પ્રેમ તો એકતરફી હતો, તે મને કદી પ્રેમ કર્યો જ નહતો. છતાં દર વર્ષની જેમ આજે પણ હું ભગવાનને પ્રાર્થના કરું છું કે તારી જિંદગી હંમેશા આ ગુલાબની જેમ મહેકતી રહે. બધા તને ખુબ પ્રેમ કરે પરંતુ મારી જેમ તારા જીવનમાં પ્રેમ અધૂરો ક્યારેય ન રહે. હેપ્પી બર્થડે અગેઇન… પહેલી પાટલીનો પ્રેમ.”

જાણે ગિફ્ટ આપતો હોય તેમ એક પછી એક બધું પાટલી પર મૂકી જમીન પર ફસડાઇ પડતાં ધ્રુસકે-ધ્રુસકે રડતા દેવે હંમેશા પહેલી પાટલી પર બેસતી મીરાને કહ્યું.

– દિવ્યેશ વિ. સોડવડીયા